Het kampioenschap is voorbij: hoe is het om honderd uur op een paal te zitten?
ROELOFARENDSVEEN - Met dikke kuiten en enkels kwam Ruud Volwater (44) woensdagavond van zijn paal in Roelofarendsveen. Hij zat samen met Rutger Karlas honderd uur op een plankje tijdens het kampioenschap paalzitten. Omdat Volwater vaker dan Karlas van de paal ging voor een pauze, moest hij genoegen nemen met de tweede plek. 'Dat maakt niet uit. Je wil dit voor de uitdaging, je wil het meemaken.'
De dag nadat het kampioenschap paalzitten voorbij is, wordt Volwater rond elven wakker. 'Het is echt wel even herstellen nu', zegt hij. Het meest vreemde moment had hij in de auto, toen het landschap in beweging was. 'Je bent natuurlijk gewend om naar een schilderij te kijken, want je zit vijf dagen stil.'
Hoewel, niet helemaal stil. De palen waarop de mannen zaten wiebelden op de wind. 'Elke golf, iedere windvlaag voelde je. Ik had mijn iPad meegenomen om series te kijken, maar ik werd niet goed van het bewegende beeld.' Dat Volwater continu in beweging was op de paal, merkt hij nu aan zijn evenwichtsorgaan. 'Ik ben nogal draaierig, ik zou nog geen auto durven rijden.'
Met vijf man van start
Zaterdagmiddag klommen de vijf kandidaten op de palen in korte broek. Volwater: 'Ik had van alles bij me, iPad, telefoon, powerbanks, puzzelboekjes, heel veel snoep, allerlei soorten kleding voor verschillende weersomstandigheden.' De kledingwissels had hij van tevoren geoefend thuis. 'Het scheelt dat je alle tijd hebt', lacht hij.
Die waterafstotende kleding kwam maandag goed van pas, toen regende en onweerde het. Volwater was eigenlijk van plan om op te geven, maar zijn familie sleepte hem erdoorheen. Zijn vrouw en kinderen pepten hem op en dus zette hij door. 'Ik had alle vertrouwen dat Ruud het einde zou halen', vertelt zijn vrouw Lisa van der Star. 'Hij kan overal slapen, mijn enige zorg was dat hij in een diepe slaap zou komen en om zou vallen. Maar dat is niet gebeurd, ik ben echt super trots.'
De eerste drie kandidaten vielen zaterdagnacht en zondag al af. 'Stan leunde tegen de parasol en viel ineens in het water. Ik trilde van schrik en durfde daarna echt niet meer te gaan slapen.'
Samen door
De kandidaten mochten pauze houden, om de benen te strekken en naar de wc te gaan. Maar van een grote boodschap kwam het bij Volwater niet. 'Het leek wel of mijn lichaam uitgeschakeld stond, wat dat betreft. Vanochtend ben ik echter al drie keer naar de wc geweest', grinnikt hij.
Voor eten werd uitermate goed gezorgd. 'Er werd op een gegeven moment zelfs gevraagd of ze even naar de McDonalds moesten rijden voor ons. Biefstuk snijden was niet te doen, je hebt natuurlijk geen tafel. Maar broodjes frikandel bijvoorbeeld gingen er goed in. Ook als we koffie wilden of wat dan ook, werd dat meteen geregeld.
Bij het paalzitten was continue een bewaker aanwezig, voor het geval de mannen in het water zouden vallen. 'In het begin doe je heel veel hazenslaapjes van rond de vijf minuten. Als je dan beweging voelt, schiet je weer wakker.' De laatste twee nachten sliep Volwater goed. 'Ik sliep als een dijker. Mijn schoonvader kwam middenin de nacht een praatje maken, maar ik zei: vandaag even niet. En sliep weer verder.'
Gezelligheid van de kant
De bezoekers maakten het paalzitten tot een feest. Familieleden zetten 's nachts de wekker om een praatje te komen maken. Volwater: 'Er was de hele tijd publiek, soms zelfs stomdronken. Dat sleept je erdoorheen. Echt geweldig.' Iedere ochtend en avond kwamen zijn kinderen van vier en zes even langs. 'Even kletsen en bij papa kijken', vertelt hun moeder. 'Echt leuk en gezellig.'
De laatste nacht was ook zwaar. 'Maar, ik kon Rutger daar echt niet de hele nacht alleen laten zitten. Dus ik zette door. Toen ik in de morgen wakker werd, had ik een betere positie gevonden en voelde ik me weer oké.' Dus bleef Volwater volhouden tot de eindstreep.
Het was een bijzonder avontuur voor Volwater. 'Ik vond het echt een uitdaging, dit wil je een keer meemaken.' Volgend jaar is hij er echter niet meer als paalzitter bij: 'Het is een keer en nooit weer.'
